दिवस असे की कोणी माझा नाही

"दिवस असे की कोणी माझा नाही" हे संदिप खरेचे गाणे लागलेले होते. त्यावर अरुशीची टिपण्णी...

"हा असं काय वेड्यासारखं म्हणतोय कोणी नाही म्हणून? कोणीतरी अहे असं छान छान म्हणावं हे याला माहित नाही का?"

का का कशामुळे?

अरुशी नेहमीप्रमाणे आजही भलत्याच फॉर्मात होती. आईला प्रश्न विचारुन भांडावून सोडने हा तिचा आवडता खेळ.

आई - तुझी हे सारखं सारखं "का? का? क??" ऐकून डोकं किट्ट झालं आहे. आता पुन्हा म्हणून मला "हे का, ते का" असं विचारु नकोस.
अरुशी (निरागस पणे वा चालूगिरी हे तिचे तिलाच माहित) - ठिक आहे. पण "कशामुळे"?

"ये बच्चू"वर अरुशीचे नृत्य

आज पहिल्यांदाच गजनी चित्रपटातले हे गाणे बघता-बघता अरुशीने त्याचा ठेका धरला.



Click here for this video on youtube

केव्हा तरी पहाटे... अरुषीचे गाणे

पूर्वी कधितरी ऐकलेले गाणे चालीसह लक्षात ठेऊन गायले आहे...

श्री. गुरुजींची सुटका

पार्श्वभूमी -एक पुस्तक चाळ्ताना श्री. गोळवलकर गुरूजींचे तुरूंगातील चीत्र निदर्शनास आले. तशी आरु आईला म्हणते,

अरूषी: आई, गुरुजी ईथे तुरूंगात आहेत ,बरोबर?
आई: हं
अरुशी: आता त्यांना बाहेर काढून दाखवू?
आई: दाखव
अरुशी: (भिंती वरील गुरू़जींच्या प्रतिमेकडे बोट दाखवत) ते बघ, तिथे!

कमावते बाबा

आई - अरुषी, माझं डोकं फार दुखतय. जरा दाबून दे ना बाळा.
अरुषी - आई माझे हात नाजूक आहेत ना... दुखतील.
आई - मग, बाबांचं डोकं सुखायाला लागल्यावर त्यांनी न म्हणता सुद्धा कसं काय दाबून देतेस गं?
अरुषी - अगं बाबा कामावर जातात म्हणून तर आपल्याला सगळ्या गोष्टींसाठी पैसे मिळतात. मग त्यांची काळजी नको का घ्यायला?
आई - पण आई सुद्धा सगळ्यांना स्वयपाक करुन देतेच ना गं?
अरुषी - अगं पण ते तर बाबा सुद्धा करू शकतात. तू त्यांच्या ऑफिसात जाऊ शकतेस का? म्हणून बाबांची काळजी घेणं फार महत्वाचं आहे.

चिंटू आमच्या घरी

पार्श्वभूमी - मागच्या २-३ आठवड्यांपासून माझ्या पाठीत करक भरलेली होती.
आई: अगं अरुषी रंग सांडू देऊ नकोस ना. कार्पेट खराब झालं तर तुझे बाबा मला 'सू धर की आपट' करतील.
अरूषी: अगं बाबांच्या पाठीत तर क्रँप आलाय. मग ते कसे 'सूं धर की आपट' करू शकतील?
- - - - - - -

पार्श्वभूमी -फोनवर बोलता बोलता आई चिडून फोन मध्येच बंद करते.

अरूषी: आई, काय झालं? बाबा चिडून काय म्हणाले?
आई: काही नाही म्हणाले.
अरुषी: 'म्हशीचं शेण' म्हणाले का?
- - - - - - - -

पार्श्वभूमी -अशातच ज्ञानेश्वरांचा 'मुंगी उडाली आकाशी' हा चित्रपट पाहून झाला होता.

आई: तू माझा ज्ञाना आहेस ना? ज्ञानेश्वर असे कधीच चिडत नव्हते.
अरूषी: आई, ज्ञानेश्वर महाराजांचे आई बाबा सुद्धा त्यांच्यावर कधिच चिडत नव्हते.
- - - - - - - -

The Happiest Moment

Finally the moment has come. I am big sister now. Arni is born on April 21st. I have already named my buddy as Raj-hans.

Please dont miss to visit her home page ans also leave your wishes to her.

http://arnikende.blogspot.com/

I am busy taking care of my little sister... will catch you later.

Bye for now.

माझा नवीन किल्ला - My new castle

I love doing new thing everyday with wooden blocks and glass pables...

My math - गणिताचा श्रीगणेशा !

मला आता पाढे येतात व छोट्या-छोट्या बेरजा वजाबाक्या पण येतात.

I know tables and can do small additions and substractions now...

Big Sister Class

Today I attended big sister class... I am excited to be big sister!!

It's great feeling.

Arushi in airplane cockpit

It was her ninth air travel and seventeenth plane she was boarding just after her fourth birthday celebration when my Arushi was invited to visit the cockpit of the plane and meet the pilots. While boarding the flight, as usual, she was excited and confident. She wanted to see how the plane looked like and was greeting all the officials on the way. After entering the plane, greetings were exchanged with the attendant and the attendant was flat with the cheerful smile and cute hello from my princess. But it was not Arushi who would just head towards the seats. Without giving any trouble to dad, she was trying to see and watch as much as she can when she peeped inside the cockpit from far. And this was the moment when she was invited to say hello to the captain. That's it; she was going to miss that chance. And after that visit, she came back and asked dad, "babaa, tumhi lahaan asataana tumhaalaa pan vimaachya driver ne bhetaayala bolawale hote kaa?"... so innocent!

Just for records....

Travel No. Details Planes boarded
1. Mumbai - Chicago via London - 2
2. Chicago - Hartford - 3
3. New York - Mumbai - 2
4. Mumbai - New York - 2
5. Hartford - Dallas - 1
6. Dallas - Hartford - 2
7. New York - Mumbai - 2
8. Mumbai - New York - 2
9. Hartford - Houston - 2

Total # of Planes boarded till now = 18

Mom has just two more number of travels and dad three! ...... Hope my little sweet heart owns a plane one day!

उंदिर "वाजवी" कसे?

अरुशीची गाण्यांची आपली इस्टाईल हाये (तिचा शब्द). "आपून बोला", "इक्स्क्यूज मी, क्या रे..." आणि "वन ओ क्लॉक, इन माय हाऊस, देअर वाज अ कॅट" अशी काही नशीबवान गाणीच दुसर्‍यांची असूनही आम्ही गातो. बाकी वेळेला आमची स्वताची गीतेच चालू असतात. त्यांचे बोल ज्या क्षणी तयार होतात त्याच क्षणापुरते असतात. हेच बघा ना... "आता भू-भू काय करणार, चिऊ तर उडाली... हत्ती गेला... आता काय करणार".

अत्ता एक गाणे चालले होते...
उंदिर मामा ढोल वाजवला,
उंदिर मामा ढोल वाजवला...

आम्हाला वाटले की हिला म्हणताच येत नाहीये. तिला म्हटले, "अगं बेटा, त्या गाण्यात "वाजवी" असं आहे".

त्यावर तिचे उत्तर, "अगं आई, उंदिर मुलगा असतो ना, मग तो वाजवी असं कसं म्हणायचं? वाजवला असच म्हणायला पाहिजे ना?"

Hats off!

जय बप्पाने सांगितले

अरुशीला बाबासारखे पाकिट हवे होते. ते आईने दिले. क्रेडिट कार्डची व्यवस्था कंपन्या/बँकांनी पाठवलेल्या ऑफर सोबतच्या नमुन्यांनी (samples) केली. सतत येत राहणार्‍या या ऑफर्सने तिच्याकडे एव्हाना डझनावर कार्डे जमली आहेत. निरनिराळ्या रंगांची ही कार्डे तिच्या खेळणपाण्यातला हवीभाज्य घटक आहेत. आज या कर्डांमुळे तिच्याशी झालेला एक गंमतीदार प्रसंग...

ती ते कार्डस खेळण्यात गुंग होती. उगी तिचे काय चालले आहे म्हणून तिला डिवचले...

बाबा : बाळा, मला दे ना तुझे एक रंगीत कार्ड.
अरूशी: कोणत्या रंगाचं पाहिजे?
बाबा : हम्म... मला किनई, ग्रीन कलरचे दे.
अरूशी: ते तर माझ्याकडे नाहीये.
बाबा : आगं असं काय करतेस. आहे ना त्यात.
अरूशी: आरे बाबा, त्याचा कलर ग्रीन नाहीये. त्यात दुसर्‍या रंगाचे शेड आहेत.
बाबा : बरं मग व्हाईट दे.
अरूशी: व्हाईट सुद्धा नाही. त्यात बघ यलो कलर आहे थोडा.
बाबा : बरं मग ब्लू दे.
अरूशी: हे बघ मी तुला ते दुरुन देते.
बाबा : नाही. मला हातात दे ना ते.
अरूशी: बाबा, तुझ्या या बाळाला कोणी बनवले आहे रे?
बाबा : जय बप्पाने.
अरूशी: मग त्या जय बप्पानेच मला सांगितलं आहे की हे कार्ड बाबाला देऊ नकोस म्हणून!

वा रे वा वकिली... आता काय बोलणार कप्पाळ!